"بانوی من"
بانوی من،
از جنگل گذشت
که خورشید پنهان بود،
از مرغزار گذشت
که زمین پنهان بود،،
بانوی من،
غرور را دیدم
در گیسوانش
رها
وآرزوهای خفته
بیدار
در بلوارهای یخی
با نوای سکوت
می نوازد چنگ امید
با بلور دستانش
آرام
هجای فردا را ،
بانوی من،
زائرِ زیباترین دشت ،
وشقایق های وحشی
که می بالند،
لباسشان آسمان،
می رقصند
در آغوش باد
آزاد
باسرود عشق
بانوی من،
غروررادیدم،
با تن پوشِ حقیقت،
بالاتنه اش آفتاب
دامنش زمین
نقشش شقایق،،
و
لباس بیهودگی،
آه ،از چروکش بیزار،
و اینک ،
درشقاوت فرمانِ نافرزانگی
بانوی من،
ستاره شد
درآسمان قلبها،،
بانوی من ،
"آهو"ی دشت شقایق،
درغروب خورشید
"دریا"شد...
س ن روشن ۱۴۰۳/۸/۱۴
دیدگاه خود را بنویسید